12/26/2015

Polecieć na skrzydłach innego wiatru

Cześć kochani!
  Już bardzo, bardzo długo nie pisałam. Dużo zmieniło się w moim życiu, bardzo dużo, właśnie dlatego tak długo nie pisałam. Teraz też szukam garściami choć chwili czasu na sen. Na szczęście mamy święta i jest szansa, że jeśli tej nocy prześpię 8 godzin wreszcie wyśpię się za wszystkie dotychczas nieprzespane noce na studiach.
  Co jest jeszcze pięknego w świętach? To, że mam czas czytać i właśnie skończyłam "Inny wiatr" Ursuli K. LeGuin, dlatego też chciałabym ją zrecenzować. A tak naprawdę znów spróbować napisać kilka mało składnych zdań o moich wrażeniach, odczuciach po przeczytaniu tej, już ostatniej powieści z cyklu Ziemiomorza.
  Zacznę może od tego ile czytałam tę książkę, z przerwami oczywiście, ale zawsze. W sumie wyszłoby od sierpnia, około 5 miesięcy. Dlaczego tak długo? Po pierwsze ostatnio moją ulubioną lekturą stała się "Symfonia C++" (uroki studiów informatycznych), do tego uznałam, że zaraz po przeczytaniu "Blasku fantastycznego" Pratchetta idealnym pomysłem będzie kolejna dawka fantastyki, ale też pierwsze dwa rozdziały mi się niemiłosiernie dłużyły. Nie wiem dlaczego, ale zupełnie nie wydały mi się interesujące. Teraz, gdy znam zakończenie, widzę, że budowały napięcie, wyjaśniały kwestie i wiązały wątki z poprzednich książek z tym co ma się już wkrótce wydarzyć, ale wtedy było to dla mnie zupełnie zbędne. Ale gdy cała opowieść zaczęła się układać, wystarczyło kilka godzin, żebym skończyła ją czytać. 
  O czym jest książka? Gdy zadano mi pytanie od razu stwierdziłam, że chyba najbardziej z całej sagi mówi o smokach. To śmieszne, że mój znajomy ostatnio zapytał mnie, czy jeszcze czytam o smokach. Jeszcze biorąc pod uwagę wizję smoków przedstawioną nam już w poprzedniej części, z zapartym tchem poznawałam kolejne tajniki jakie skrywały przede mną nowe akapity.
  Ciężko mi napisać cokolwiek więcej nie zdradzając całej historii. W końcu jako ostatnia z powieści "Inny wiatr" jest zobowiązany zakończyć wszystkie rozwinięte wątki (albo ich zdecydowaną większość) i moim zdaniem robi to bardzo dobrze. Jedno na co mogę narzekać, to dość oczywiste zakończenie. Nie byłam zaskoczona tym co się wydarzyło. W raz z budowanym napięciem, rozwijały się plany co do zakończenia. Trochę mnie to bolało, ale mimo wszystko z ogromnym zafascynowaniem doczytałam do ostatniego zdania. Musze się przyznać, że wzruszyło mnie to. Nadal bardzo emocjonalnie podchodzę do bohaterów. Czułam to co Tenar, cały smutek, ale też zrozumienie dla tego co w końcu musiało nastać.
  Jest jeszcze jedna rzecz, która bardzo mnie boli. Można powiedzieć, że moment kulminacyjny znajduje się na ostatnich dziesięciu stornach powieści, gdy wszystko co jest wcześniej snuje nam opowieść jak rzeka, razem ze wszystkimi meandrami. Do tego jest dość ubogo opisany. Można śmiało powiedzieć, że wiemy co się dzieje, ale moim zdaniem zabrakło tutaj trochę... może weny twórczej? Nie ujmuję tutaj oczywiście umiejętności Ursuli LeGuin, ale książka była długo po poprzednich częściach i nie czuć tutaj już dokładnie tego klimatu jaki był w "Czarnoksiężniku z Archipelagu". Pewnie spora część fanów tej amerykańskiej autorki się ze mną nie zgodzi, ale sama tak uważam i nie mam zamiaru się z tym kryć.
  Podsumowując - nadal kocham Ziemiomorze i z ogromną chęcią sięgnę po opowiadania z tej serii, ale oczekiwałam "Innego wiatru" trochę więcej. Perfekcyjnie zamyka wszystkie pootwierane wątki, daje czytelnikowi możliwość zapatrzenia się w przyszłość bohaterów i chce się czytać więcej, ale miałam nadzieję, na coś innego. Stąd i tak wysoka ocena ■■■■■■■□□□□ (sześć na dziesięć).
  Moja opinia pewnie będzie się jeszcze długo kształtowała, w końcu właściwie dwie godziny temu skończyłam czytać, ale przynajmniej dowiedzieliście się, jaka jest moja świeża reakcja na całą książkę. A Wy mięliście już szczęście ją poznać? Przypadła Wam do gustu? Koniecznie napiszcie w komentarzach.
  A tymczasem żegnam się z Wami. Już niedługo napiszę recenzję "Blasku fantastycznego", który czeka na post już od lipca (najpóźniej za tydzień powinna się ukazać). Trzymajcie się ciepło i dużo czytajcie!



W słuchawkach:

2/09/2015

Byle zdążyć

Hej!
  Dzisiaj chciałabym podzielić się z Wami moją opinią o kolejnej książce, którą udało mi się przeczytać. Znów lektura szkolna o tematyce wojennej, ale moim zdaniem warta uwagi, a mam na myśli "Zdążyć przed Panem Bogiem" Hanny Krall.
  Książka jest reportażem napisanym w formie luźnego wywiadu Hanny Krall z  Markiem Edelmanem, znanym kardiochirurgiem, a także przywódca powstania w Getcie Warszawskim. Edelman opowiada o swoim życiu snującluźne dygresje. W jednym momencie opowiada o przygotowaniach do powstaniu, żeby chwilę później opowiedzieć o swoich pacjentach ze szpitala, czy operacjach Profesora.
  Nie zgadzam się z opinią, ze książka ta jest ciężka w przekazie i odbiorze. Rzeczywiście porusza bardzo trudną (nie tylko dla Polaków) tematykę. Mówi o rzeczach, które nie wszystkim przypadną do gustu, o wojnie, o zabiegach kardiochirurgicznych i przede wszystkim o śmierci. To ostatnie zagadnienie jest tutaj najlepiej opisane, szczególnie jeżeli chodzi o doświadczenia w klinice szpitalnej. Jest tam zaznaczony pogląd, z którym w stu procentach się zgadzam. A mianowicie: śmierć jednej osoby to tragedia, a śmierć tysięcy to statystyka. Śmierć małego chłopca chorego na serce po nieudanej operacji poruszy nas bardziej niż miliony brutalnie zamordowanych w czasie wojny, czy setki umierające codziennie w szpitalach na tę samą chorobę serca co nasz chłopczyk. To brutalne, ale prawdziwe.
  Coś co dodatkowo przykuwa uwagę czytelnika jest dystans z jakim Edelman opowiada o ogromie cierpień i walki. można by powiedzieć, ze przez wszystko co przeżył jest znieczulony na ból otaczających go ludzi. Autorka nawet w czasie jednej z rozmów zasugerowała mu to. Moim zdaniem ten dystans wywołany jest okropnymi warunkami wojny i patrzymy na to przez pryzmat tamtych okropnych czasów. Jednak Edelman z równie dużym dystansem porusza temat wielu pacjentów, którzy stracili życie przez bierność lekarzy. Czym ja to tłumaczę? Zabrzmi to okropnie, ale bez ofiar nie ma postępu. Nie uważam, że można eksperymentować na ludziach, bo jest nadzieja, że coś z tego wyjdzie. Sądzę jednak, że jeżeli nie ma nic do stracenia, zawsze warto spróbować (np. w sytuacji, w której eksperymentalna operacja jest jedyną realną szansą na uratowanie życia).
  Książka nie jest taka ciężka, jak mogłoby się wydawać przy tej tematyce, co potwierdza wyjątkowo prosty i zrozumiały dla przeciętnego czytelnika język. Jak wspomniałam na początku, reportaż ten przyjmuje formę wywiadu, zwykłej rozmowy, dlatego bez większego wysiłku można "połknąć" go na raz. Sama spędziłam tylko jedno popołudnie wciągnięta w historię pana Edelmana. 
  Cieszę się, że tak ciężką tematykę jak śmierć, nie ważne w jakiej formie, czy w czasie wojny czy w szpitalu, poruszona jest w tak przystępnej formie. Wiele osób zniechęciłoby się do książki opowiadającej o wojnie trudnym językiem. Część tych bardziej wytrwałych oczywiście doczytałoby do końca (pewne części osób język może nawet przypadłby do gustu), ale wielu poddałoby się nie kończąc zmagań ze zbyt ciężką dla siebie książką o poważnej tematyce.
  Tak, to jest zdecydowanie dobra książka, nie da się ukryć. W mojej ocenie zasługuje na mocne ■■■■■■■■□□□ (siedem na dziesięć). Uważam, że nawet jeżeli nie czytaliście jej jako lektury szkolnej, to zdecydowanie warto. Zawsze to jakieś nowe doświadczenie, inne spojrzenie na czas wojny, a także na ludzkie życie. Gorąco polecam.
  Jest to druga książka, którą przeczytałam w tym roku, dlatego ona także kwalifikuje się do moje wyzwania noworocznego. Oto kategorie, do których mogę ją zaliczyć:
- autorem jest kobieta,
- oparta na prawdziwej historii,
- przeczytana w jeden weekend (w prawdzie nie był t do końca weekend, ale można to tak zaliczyć, w końcu to był jeden dzień, jedno popołudnie),
- akcja rozgrywa się w czasie wojny.
Przede mną jeszcze dużo ciekawych książek nim zrealizuję wszystkie punkty, ale to sama przyjemność. :)
  A tak odbiegając od tego wszystkiego, w tym tygodniu nie działo się zbyt dużo. Powinnam zająć się przygotowaniami do Olimpiady Fizycznej (zakwalifikowałam się do części doświadczalnej zawodów II stopnia, które odbędą się w najbliższą niedzielę), a zamiast tego godzinami siedzę nad książkami. Przeczytałam "Zdążyć przez Panem Bogiem", zaczęłam "Dżumę" i "Zieloną milę". W prawdzie zanim je skończę jeszcze trochę minie, ale mm czas - jeszcze jeden tydzień ferii zimowych i wiele weekendów, gdy nie będę się chciała uczyć do matury.
  Tymczasem będę kończyć. Gorąco zachęcam do podzielenia się swoją opinią o książce Hanny Krall. Pozdraiwam i życze udanego tygodnia. 




W słuchawkach:

2/01/2015

Zamknięci w pudełku

Cześć!
  Od razu chciałabym przeprosić na nieobecność w poprzednim tygodniu. Tak wyszło, że po studniówce praktycznie nie ruszałam się z łóżka i to nie tylko przez zmęczenie, ale przez obolałe stopy (ledwo chodziłam, ale cały wieczór wytrzymałam w dziesięciocentymetrowych szpilkach a to jest dla mnie ogromne osiągnięcie). Ale już opowiadam, jak było.
  Bardzo napięty grafik spowodował, że studniówka wydała się naprawdę bardzo krótka, choć w praktyce spędziłam na miejscu całe 12 godzin, co mnie zaskoczyło, bo uświadomiłam to sobie dopiero teraz, pisząc te słowa. To naprawdę dużo, a zdawało się, że dopiero zaczął się wieczór, a już się kończy. 
  Poloneza nie mogę zaliczyć do udanych, w prawdzie nie pomyliłam się w krokach (co podobno przynosi pecha i niezdaną maturę, ale kto by wierzył w przesądy i inne zwyczaje studniówkowe, jak czerwona podwiązka), ale nie wyrobiliśmy się z muzyką. Pierwsza grupa (po której wchodziliśmy) za późno zeszła (oni też nie zdążyli), dlatego my wchodziliśmy, gdy oni schodzili, a że sala była większa niż ta na której zazwyczaj ćwiczyliśmy wszystko po tym się posypało. W prawdzie niewiedza ze strony osób oglądających nasz pokaz była naszym atutem, pozostaje niesmak, że nie wyszło tak dobrze, jak powinno. jedno co w tym polonezie było dobre, to fakt, że miałam z kim tańczyć. Kosztowało mnie to wiele wysiłku, poniżenia, nabrania niesamowitego dystansu do siebie, ale się udało i chyba nawet nie było tragicznie.
  Później był walc z nauczycielami. Z tym też było pewne zamieszanie. W środę w czasie zajęć ustalaliśmy, kto z kim tańczy. Miałam tańczyć z moim matematykiem. Nawet cieszyłam się na tą myśl, ze względu na fakt, że nie tańczyłam tańców pokazowych, ale oczywiście wszystko musiało się popsuć. W czwartek (w czasie próby na sali) dowiedziałam się, że nie ja mam z nim tańczyć, a dziewczyn z mojej klasy - Karolina. Byłam zła, czułam się tak bardzo nie potrzeba na całej studniówce. Łzy same przypływały mi du oczu, ale jakoś to zniosłam. Musiałam, w końcu nie będę się awanturować o coś tak nieistotnego (w oczach większości). W piątek okazało się, że mojego matematyka nie będzie. Jestem okropna, ale pomyślałam, że ją pokarało. A wracając do walca, jak zwykle wyszedł jak walec nie walc, jedna wielka chmura elektronowa, ale co zrobić, co roku jest to samo i raczej się już nie zmieni.
  Później były tańce pokazowe, nie brałam w nich udziału w taki bezpośredni sposób, miała w prawdzie swoje pięć minut, które przyćmiło cały pokaz, z czego mogę być dumna, ale muszę powiedzieć, że tango wyszło cudownie. Z efektem wow i w ogóle, dużo lepiej niż samba, która była zbyt pstrokata i poplątana. 
  No i kabaret, moment na który czekali wszyscy. Śmieję się, że miałam w nim najważniejszą funkcję. Kabaret był bardzo muzyczny. Opierał się o cztery piosenki przerobione tak, żeby mówiły o naszej szkole. Jedni uczniowie grali, a ja puszczałam muzykę. Niewtajemniczeni nie wiedzieli nawet, ze brałam udział w kabarecie, a ja będę konsekwentnie mówiła, że miałam najważniejszą funkcję. I choć nikogo nie grałam, beze mnie nie byłoby żadnej próby z dźwiękiem, a nie mówiąc już o samym przedstawieniu. Na szczęście wszystkim się podobało, nie było osoby, która czuła się obrażona, a najważniejsze, że ludzie się śmiali i to szczerze. Tak, to się właściwie liczy najbardziej. :)
  Po tym wszystkim mogliśmy się bawić. Ale jest jedna rzecz, o której nie wspomniałam. A chodzi o to jak wyglądałam. Jest zdjęcie, na którym jestem (najbardziej po lewo). Sukienka ta sama co w zeszłym roku, ale tym razem dodałam jej pazura poprzez ramoneskę. Do tego była inaczej uczesana. Miałam dużo mocniej zakręcone włosy, spięte na jedną stronę i, o dziwo, rozprostowały się tylko troszeczkę.
  To chyba tyle jeżeli chodzi o studniówkę, nie mogę się doczekać aż będą wszystkie zdjęcia i film. Choć na to sobie jeszcze trochę poczekam. Teraz mogę się zająć innymi, można powiedzieć, że równie ważnymi, rzeczami. Znów recenzja, ale tym razem będzie filmowa - "Pudłaków".
  Tytuł trochę zaskakuje. W końcu czym mogą być Pudłaki? Angielska nazwa daje trochę więcej do zrozumienia Boxtrolls. Ogólnie rzecz ujmując są to stworzenia żyjące w podziemiach miasta, każdy taki stworek ma swoje pudełko, w którym chowa się w razie zagrożenia imitując otoczenie - zaśmiecone ulice. Pudłaki to stworzenia nocne, w czasie dnia śpią (układając się w jedną wielką kostkę, a w nocy wychodzą na zewnątrz w poszukiwaniu różnych przedmiotów do swoich wynalazków. Taką stronę Pudłaków poznajemy razem z początkiem filmu. Widzimy, ze opiekują się chłopcem, którego wychowują jakby był jednym z nich.
  W między czasie, w mieście te niewinne stworzonka uważane są za największe zło. Straszy się nimi dzieci, żeby nie wychodziły po nocach, wprowadzona zostaje godzina policyjna,. żeby pozbyć się ich wszystkich. 
  Film ten opowiada o tym, że największymi potworami mogą być ludzie, uczy tolerancji i aby nie oceniać innych po pozorach. Jest momentami bardzo śmieszny i choć akcja jest trochę płaska (wielu rzeczy można się naprawdę domyślić, mnie prawie udało się opowiedzieć całą historię na początku filmu) to ogląda się go naprawdę przyjemnie. Wiele można z niego wynieść i spędzić miło czas razem z rodziną czy przyjaciółmi.
  Możecie nazwać mnie dzieciakiem, ale sama z ogromną chęcią sięgam, właśnie po takie filmy. Nie widziałam w sowim życiu zbyt wielu tych "dorosłych", za to bajek (czy filmów animowanych, kwestia nazewnictwa) obejrzałam wiele i to nie lada wyzwanie, żeby tego typu film mi się podobał. Ten przypadł mi do gustu, a gdy dowiedziałam się, że powstał na podstawie książek, od razu postanowiłam sobie, że je przeczytam. Angielska nazwa trylogii Alana Snowa brzmi "Here Be Monsters", jeżeli chodzi o polski tytuł "Były sobie stworki". Ten już naprawdę wydaje się być bajką dla dzieci. Spodziewam się, że większość akcji została oddana w filmie, mimo to chętnie przeczytam tę trylogię.
  A wracając do samego filmu. Jest jedna rzecz, która mnie urzekła. Mam na myśli sposób wykonania. Film ten został stworzony metodą zdjęć poklatkowych, co robi ogromne wrażenie (przynajmniej na mnie). Przez większość filmu zastanawiałam się, czy to normalna animacja czy to jakieś figurki z modeliny, albo czegoś w tym rodzaju. Oświetlenie wskazywało, że nie jest to typowa animacja komputerowa. Końcówka filmu rozwiała wszystkie moje wątpliwości. Pokazano człowieka przy pracy, który zmienia wielokrotnie ustawienie postaci, ich rąk czy ust. Jestem pod ogromnym wrażeniem scenografii, a także dopracowania postaci.
  Pozostaje ocena. Film bardzo przyjemny. Pudłaki są urocze (choć nie tak jak Minionki), a z całej historii można się wiele nauczyć. Stąd moja ocena - ■■■■■■■■□□□ (siedem na dziesięć). Gorąco zachęcam do obejrzenia filmu, bo warto, chociażby żeby przyjrzeć się animacjom. :)
  I tym optymistycznym akcentem zakończę post. Jeśli tylko widzieliście "Pudłaki" podzielcie się swoją opinią, a może tak jak ja przeżywaliście w tym roku swoją studniówkę i chcielibyście coś o niej napisać? Zachęcam do komentowania. A tymczasem życzę miłego dnia. Do zobaczenia!




W słuchawkach:

1/18/2015

Zupełnie inny świat

Witajcie!
  Dzisiaj przybywam z nowymi pokładami energii, zdecydowanie większą ich ilością niż tydzień temu, gdy padnięta po Olimpiadzie Fizycznej postanowiłam jednak sięgnąć do komputera i naskrobać kilka zdań.
  Tym razem zacznę od tego co działo się w tym tygodniu, a mianowicie mam na myśli turniej czegoś w rodzaju szermierki, dla ułatwienia będę go tak nazywała, ale nie czepiajcie się, że turniej był czego innego, choć plakat mówi o szermierce. 
  Nie myślcie, ze sama brałam udział, nie, nie ma szans, choć po wszystkim, jak obserwowałam kolegę - Jonasza, jak on się bawił i innych jego znajomych, to pomyślałam, ze mogłabym spróbować, gdybym tylko miała ze sobą jakiś strój sportowy, albo chociaż buty, które nie są glanami, bo w takich nie pozwolono by mi wziąć udziału. Ale zacznijmy od początku.
  Jonasz, kolega z klasy, od jakiegoś czasu ćwiczy szermierkę w klubie, a ten klub postanowił się wybrać na zawody. Stąd Jonasz też brał udział w zawodach. A że Jonasz poinformował nas jako klasę o tym, że będzie się pojedynkował z przyszłymi mistrzami świata (albo przynajmniej Polski) to postanowiłam go trochę powspierać (właściwie pomęczyć swoją obecnością pod pretekstem kibicowania, albo dotrzymania towarzystwa). I tak oto znalazłam się na turnieju szermierki.
  Jak to wyglądało. Powiem szczerze, że dość śmiesznie. Wszyscy (łącznie z dziećmi, czasem dziesięcioletnimi albo nawet mniej) mięli albo miecze, albo szpady całe okute gąbką. Wszyscy dostali je tego samego rozmiaru, więc niektóre dzieciaki wyglądały komicznie z bronią większą od siebie, ewentualnie swojego wzrostu. No i było trochę źle zorganizowane. Zawody ze szpadami miały zacząć się po 13 (ale naprawdę chwilę po 13), a zaczęły się może koło 15, sama dokładnie nie wiem. Od kiedy nie mam zegarka na ręce, jedynie w telefonie, dość słabo orientuję się w godzinach, a nie chciałam co chwila zerkać na telefon, żeby nie wyszło, że się nudzę. Zanim Jonasz zaczął walczyć minęło trochę czasu, ale mogłam zobaczyć jak inni się biją na miecze. Było fajnie, choć Jonasz nie wygrał wszystkich walk. I choć jest dość zamkniętym człowiekiem i głośno by tego nie powiedział, chyba cieszył się z tego, że przyszłam.
  Teraz natomiast przejdę do recenzji. Tak, dobrze przeczytaliście. Postanowiłam napisać recenzję książki, którą w ostatnim czasie przeczytałam. Nie ukrywam, ze jest to lektura szkolna, jednak moim zdanie warta uwagi, a mam na myśli "Inny świat"
■■■■■■■■□□□ (siedem na dziesięć), a to naprawdę dużo jak na lekturę szkolną.
  No i jest jeszcze jedna rzecz, która dotyczy tej książki. Jest to pierwsza moja książka przeczytana w tym roku i kwalifikuje się na moje wyzwanie noworoczne w kilku kategoriach:
- więcej niż 215 stron,
- oparta na prawdziwej historii,
- autorem jest mężczyzna,
- akcja rozgrywa się w czasie wojny.
Mam świadomość, ze wiele z tych punktów będzie się jeszcze powtarzało przy innych książkach, ale to zawsze jakiś początek, prawda? 
  I to by było na tyle w tym tygodniu. Nie jestem pewna czy napisze za tydzień, ze względu na to, że już 24 stycznia mam studniówkę, a po zeszłorocznej zabawie wiem jak bardzo nieprzytomna mogę być dzień później. Mimo to, jeżeli nie za tydzień to za dwa na pewno wszytko szczegółowo opiszę. A tymczasem trzymajcie się ciepło. Zachęcam do komentowania i podzielenia się swoją opinią,k czy o książce czy też o całym blogu. Miłego dnia! :)




W słuchawkach:

1/11/2015

Olimpijsko

Hej Kochani!
  Dzisiejszy post będzie dużo krótszy niż poprzednie. Jestem bardzo zmęczona po Olimpiadzie Fizycznej, która wyssała ze mnie prawie wszystkie soki.
  To tak, dzisiaj był OF. Zadania jak zwykle zaskoczyły. Nie mam dobrych przeczuć, choć jeśli próg punktowy będzie podobny do zeszłorocznego, jest szansa, że przejdę i będę męczyła się dalej. Ale poza bardzo ciężkimi zadaniami są jeszcze inne plusy całej tej sytuacji. Przede wszystkim jedzenie. Mimo, że było nas tam bardzo dużo (jeżeli dobrze pamiętam to koło 50 osób - no właściwie dokładnie 40 osób, potwierdzone info) każdy dostał dwa kawałki pizzy i sosy! Do tego mogliśmy, w granicach rozsądku, pić dużo kawy i herbaty, a także dostaliśmy czekoladowy batonik (nie pomyśleli o osobach, które nie mogą jeść czekolady, jak na przykład mój kolega z klasy Michał, który podzielił się ze mną swoim batonikiem) i tymbark - każdy wybierał smak z zakupionych. 
  Były jeszcze inne plusy. Jednym z nich był nasz nauczyciel fizyki, który kupił moje serce przychodząc w niedzielę na Olimpiadę, bo kilku jego uczniów startowało i chciał powiedzieć nam wszystkim: "Powodzenia". Mnie kupił. Jest najbardziej kochanym nauczycielem jakiego znam. Naprawdę. A do tego nosi glany i słucha metalu, czego chcieć więcej od fizyka? ;)
http://www.kgof.edu.pl/  Po czterech i pół godzinie męczarni nas wypuścili (mogliśmy wyjść wcześniej, ale przecież to nie o to chodzi, trzeba jak najlepiej wykorzystać czas, można się przespać, czy coś takiego, a na to nie wystarczy jedna godzina, co najmniej dwie, a najlepiej cztery :P). Powiedziano nam, że jeszcze dzisiaj na stronie Komitetu Głównego Olimpiady Fizycznej powinny pojawić się zadania z rozwiązaniami. W obrazku link. Osobiście nie bardzo chcę na nie patrzeć, żeby nie przekonać się, ile punktów straciłam. A poza tym jutro w szkole na pewno znajdzie się ktoś, kto już je dokładnie przejrzał i podzieli się z nami sowimi spostrzeżeniami. Tak będzie lepiej dla mojej psychiki. Zdecydowanie lepiej.
  A co poza tym. W sumie niewiele się dzieje. W środę po przerwie wróciliśmy do szkoły i co tu dużo opowiadać, znów praca. Ale plan nam się zmieni już niedługo, więc trochę się pobawimy z innymi salami. Pewnie będziemy więcej chodzić między wydziałami... Nieszczęsna mała szkoła, której za żadne skarby świata nie chcemy zmieniać na nowy budynek, który będzie "lepszy". Ale nie czas i nie miejsce, żeby narzekać na zamianę budynku szkoły. Jak już mówiłam, jestem padnięta i najchętniej położyłabym się już spać, dlatego będę się z Wami żegnała. Do napisania w przyszłym tygodniu. Obiecuję, że post będzie bardziej obfity niż dzisiejszy. Dobranoc! :)




W słuchawkach:

1/04/2015

Sylwestrowe szaleństwo

Witajcie kochani!
  Jak minął tydzień? Wierzę, ze każdy z Was spędził szaloną Noc Sylwestrową na zabawie, przynajmniej tak dobrej jak moja. W końcu nie ma nic lepszego niż cały wieczór wypełniony zadankami z fizyki i przygotowaniami do zbliżającej się olimpiady, prawda?   Ale teraz ani nie czas, ani nie pora na ponowne narzekanie na mój rozkład pracy w czasie tego długiego (bardzo długiego) wolnego. Dlatego teraz jeszcze zdjęcie i już zmieniam temat.
  Tak wyglądał mój wieczór. :)
   
  Dość długo zastanawiałam się, o czym mogłabym napisać. W końcu w moim życiu nie dzieje się nad wyraz dużo. Siedzę w domu i popijając herbatę ślęczę nad fizyką (ostatnio coraz mniej, właściwie od Sylwestra do niej nie usiadłam, to trochę smutne). Choć w sumie w tym tygodniu (dokładniej 2 stycznia) byłam na koncercie zespołu złożonego z moich znajomych. Zespół nosi nazwę Overflow i gra metal, tak głownie metal. Coś co mnie zadziwiło to fakt, jak dobry wokal mogą mieć na nagraniach (bo na koncercie nic nie było słychać). Poznałam na nim kilka miłych osób, ale to tyle na ten temat.
  Jest jednak coś o czym mogłabym opowiedzieć. Chodzi o bajkę, którą wszyscy znakomicie znamy, każda mała dziewczynka ją widziała, a jeżeli nawet nie, to nie ma możliwości, żeby nie widziała chociażby urywków czy przeróbek w internecie. A mam na myśli Disnejowską "Śpiącą królewnę".
  Nie wiem, czy pisanie w tym przypadku o recenzji ma jakikolwiek sens. W końcu jest to już na tyle popularna bajka (właściwie film animowany, moja nauczycielka języka polskiego w gimnazjum, zawsze bardzo naciskała, żebyśmy nie używali określenia bajka do filmów animowanych, ze względu na to, że bajka to krótki wierszowany utwór z morałem, najczęściej zawierający motywy zwierzęce itd.), tak bezpośrednio dotyka ona naszego codziennego funkcjonowania, że nie jestem pewna czy ocenianie jej ponownie po wielu latach i myśląc dużo bardziej racjonalnie ma sens. Dlatego nie podejmę się oceny i nie będę przybliżała fabuły. Skupię się jedynie na tych zabawnych z perspektywy lat fragmentach, które zwróciły moją uwagę.
  Na początku zadziwiła mnie jak zwykle piękna muzyka. Film jest już wiekowy, a mimo to muzyka może zwrócić uwagę. Operowe śpiewy, liczne piosenki, których zaśpiewanie obecnie byłoby wyjątkowo trudne, a w 1959 roku też nie mogło być proste.
  Drugą rzeczą, która rzuciła mi się w oczy były animacje i to ile się w tej dziedzinie zmieniło przez ponad pół wieku. W "Śpiącej królewnie" możemy bez większego trudu zauważyć dużą różnicę w narysowaniu animowanych postaci czy przedmiotów, a tłem. Tło wydaje się być dopracowane, jak prawdziwe dzieła sztuki. Wszystko jest ładnie wycieniowane, delikatnie zaznaczone i daje naprawdę ładny obraz. Ale na to wszystko nałożone są narysowane grubą czarną kreską postacie, które ruszają się często dość sztywno, w wielu, wyraźnie zaznaczonych płaszczyznach. Nie przeszkadza mi to, w końcu bajce przed ponad pół wieku można wybaczyć naprawdę dużo, ale gdy zaraz po obejrzeniu "Czarownicy" (po raz kolejny), oglądam tę pierwszą rozpowszechnioną historię Aurory, to łatwo zauważam kontrast między wykonaniem jednego i drugiego filmu.Trochę mnie to śmieszyło. W ostatnim czasie sama trochę interesują się animacją (nie jestem w stanie właściwie nic zrobić i taka animacja jak w "Śpiącej królewnie" byłaby dla mnie wielkim osiągnięciem) i wygląda to wręcz komicznie.
  Z innych rzeczy, które zwróciły moją uwagę, to rola wiedźmy. Po obejrzeniu "Czarownicy" liczyłam na choć trochę większy udział tej postaci w znaczeniu filmu. Rozumiem, to jest zły charakter, który nie może się podobać dzieciom, ale bez przesady. A skoro mówimy już o złych charakterach, to mężczyzna, który podchodzi do Ciebie w lesie i zaczyna z Tobą tańczyć (nie zapominamy, ze widzisz go po raz pierwszy w życiu i nawet nie poznajesz jego imienia) jest idealnym kandydatem na męża i na pewno nie jest dziwny.Nie będę już poruszała wątku oczywistości przeznaczenia sobie tej dwójki bohaterów, bo gdy okazuje się, że on jest księciem, a ona księżniczką i chcą z siebie zrezygnować, żeby móc być ze sobą, robi się zbyt romantycznie i mdło, ale zajmę się inną, dla mnie, bardzo istotną kwestią.
 Chodzi mi o sukienkę Aurory. Gdy tylko myślę o śpiącej królewnie, widzę ją w różowej sukience. Nie ma opcji, żebym wyobrażała ją sobie w niebieskiej, w jakiej przecież była. No nie ma opcji. Nie wiem czy jest to wpływ późniejszego zamieszania z księżniczkami Disneya, czy z czymś innym, ale nie podoba mi się fakt, że Aurora miała niebieską sukienkę. Nie jestem boginią mody, nawet się tym zbytnio nie interesują, a ubranie musi jedynie dobrze leżeć i w miarę wyglądać, ale nie podoba mi się księżniczka w niebieskiej sukience (choć zdecydowanie wolę niebieski od różowego). Wiem, że jest wala o kolor tej sukienki, ale z założenia jest ona niebieska, czego nadal nie mogę strawić...
  Może to dość błahe problemy, ale jakieś trzeba mieć.  Jak już mówiłam, oszczędzę temu filmowi oceny, bo podobał mi się w dzieciństwie i nadal przywołuje miłe chwile. Powiem jedynie tyle: jeżeli nie miałeś okazji obejrzeć "Śpiącej królewny" z 1959 roku to koniecznie obejrzyj. Jest to pewnego rodzaju klasyk animacji, który warto znać. Sama mam wiele filmów do nadrobienia, ale są takie, które nawet jak uważam, że trzeba znać. "Śpiąca królewna" do nich należy. Miłego oglądania.
  To by było tyle na dzisiaj. Do zobaczenia za tydzień, już po Olimpiadzie. Trzymajcie za mnie kciuki i życzcie powodzenia. :)




W słuchawkach: